مـــــــــــــــــــــــــغرور باش و برو ...

عقلم بعد از رفتنت داره به دلم نصیحت میکنه ...

کسی که تورو نمیخواد، نمیخواد دیگه ...

بیشتر از این غرورتو نشکن واسش ...
خودتو خورد نکن ...
تو خودت بشکن ...
غصه بخور اما آویزونش نشووو ...

میدونم خیلی سخته، شبا با خیالش میخوابی ...

صبح ها به عشق شنیدن صداش بیدار میشی ...

ساعتها عکسشو تو گوشیت تماشا میکنی،اشک میریزی ...
ولی، برو ...
بالاخره، یه روزی دلش واست تنگ میشه...

یه روزی واسه تک تک کارات، دلتنگیات، نگرانیات، حرف زدنات ...

دلش تنگ میشه...

بی صدا برو...
مگه دوستش نداری!!؟ اینو بفهم ؛ بودنت اذیتش میکنه ...
پس بروووو ...

احساس میکنی داره می پیچونتت ...

جواب پیاماتو نمیده، بهت زنگ نمیزنه ...

نادیده میگیرتت ...

بهتره بری...
یه روز جای خالیتو حس میکنه، یه روز تنها آرزوش میشی ...
یک طرفه بودن همه چیز رو خراب میکنه ..!
از خیابونای شهرش بگیر ...!!!
تا کوچه های سرد احساسش ...!!!

حتی اگه دیـــوونشـــــــــم بـــــودی برو ...

مـــــــــــــــــــــــــغرور باش ... و بروووو ...

تو را دوستت می داشتم ...

تو را به جای همه کسانی که نشناخته ام دوستت می داشتم

تو را به خاطر عطر نان گرم, برای برفی که آب می شود دوستت می داشتم
تو را برای دوست داشتن دوستت می داشتم
تو را به جای همه روزگارانی که نمی زیسته ام  دوستت می داشتم
تو را به جای همه کسانی که دوست نداشته ام دوستت می داشتم
تو را به خاطر دوست داشتن دوستت می داشتم
برای اشکی که خشک شد و هیچ وقت نریخت
لبخندی که محو شد و هیچ گاه نشکفت
تو را به خاطر خاطره ها دوستت می داشتم
برای پشت کردن به آرزوهای محال
به خاطر نابودی توهم و خیال
تو را برای دوست داشتن دوستت می داشتم
تو را به خاطر دود لاله های وحشی دوستت می داشتم
به خاطر گونه ی زرین آفتاب گردان
برای بنفشیه بنفشه ها
تو را به خاطر دوست داشتن دوستت می داشتم
تو را به جای همه کسانی که ندیده ام دوستت می داشتم
تو را برای لبخند تلخ لحظه ها دوستت می داشتم
پرواز شیرین خاطره ها
تو را به اندازه ی همه ی کسانی که نخواهم دید دوستت می داشتم
اندازه قطرات باران ، اندازه ی ستاره های آسمان
تو را به اندازه خودت ، اندازه آن قلب پاکت دوستت می داشتم

بی انصاف

تو را برای دوست داشتن دوستت می داشتم